مدرسه علمیه فاطمیه نظر آباد

دست ها غرق گناهند: کجایی آقا؟
چشم ها خیره به راهند: کجایی آقا؟
رخصت ناله زدن نیست در این تاریکی!
ناله ها در ته چاهند: کجایی آقا؟
بغض در دامنه ی حنجره جا خوش کرده است
سینه ها بستر آهند: کجایی آقا؟
ابرهایی که به تنهایی خود بالیدند
لکهّ بر چهره ی ماهند: کجایی آقا؟
حرف خورشید که پنهان شده این است امروز
روزها بی تو سیاهند: کجایی آقا؟
شعری از آقای اسداله خندان املشی
الهی! به حق مظلومان عالم، به حق خون های پاک ریخته شده در راهت نزدیک فرما ظهور صاحب و ولی نعمت ما را …
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و فرجنا بهم

چگونه باید باشیم تا امام زمان(علیه السلام) از ما راضى باشد
نصایح میرزاى تبریزى(قدس سره) به طلاّب

معمولاً طلاّب جوانى که خدمت فقیه مقدّس، میرزاى تبریزى (قدس سره)مى رسیدند، این سؤال را مى پرسیدند که: «آقا! بفرمایید چه کار کنیم که کارهایمان مرضىّ ولى عصر(علیه السلام) باشد؟»
مرحوم میرزا (قدس سره)قبل از هر چیزى به ظاهر طلاّب نظر مى کردند. اگر مى دیدند که لباس آن ها مناسب طلبگى نیست یا موهایشان بلند است و یا فقط ته ریش دارند، با کمال محبّت ابتدا به مشکل ظاهرى آن ها پرداخته و مى فرمودند: «اول شکل ظاهر را باید درست کرد. شما موظف هستید در جامعه طورى حرکت کنید که هیئت شما با سایر جوانان متفاوت باشد. موها باید کوتاه، ریش معمولى و لباس مناسب شأن باشد». آن گاه مى فرمودند: اولاً طلبه باید به تکلیف خود که شامل حلال و حرام الهى است دقت کامل داشته باشد و با مسایل سرسرى برخورد نکند که این قدم اول سازندگى است.
در ثانى هر کارى را که مى خواهد انجام دهد، براى خدا باشد; یعنى با توکل به ایزد منّان کار را براى رضاى خدا انجام دهد و جز خداى متعال چیز دیگرى را مدّ نظر نداشته باشد. اگر کار خالصانه براى خدا انجام گرفت، نتیجه خواهد داد و خدا در مقابل آن اخلاصى که در عمل صورت مى گیرد، درجه داده و شخص را به مرتبه اى والا خواهد رساند. نکته ى دیگر اینکه ولاى به اهل بیت(علیهم السلام)باید همواره مدّ نظر باشد و با اخلاص کامل به ساحت مقدّس آنان عرض ادب کرده و کارى کند که رضایت آن ها در آن کار باشد و با زبان و عمل خود محبت خویش را به آنان ابراز کرده و در مقابل شبهات بایستد و از مظلومیت آنان دفاع کرده و حامى واقعى مذهب باشد.
نکته ى دیگرى که مرحوم میرزا(قدس سره)به طلاّب جوان تذکّر مى دادند، درس خواندن آنان بود که طلبه باید تمام وقت خود را جهت درس خواندن صرف کرده تا بتواند به دین خدمت کند. اگر طلبه درس نخواند و شب و روز خود را به مسایل دیگر بگذراند، نه تنها خدمت به دین نخواهد کرد; بلکه ضربه هم خواهد زد.
مورد دیگرى را که مرحوم میرزا (قدس سره) به آن توصیه مى کردند، توجّه به معنویات در کنار درس بود. ایشان مى فرمود: زمانى که ما در مدرسه ى فیضیه بودیم، نیمه شب (جهت نماز شب) مسجد مدرسه مملوّ از طلبه مى شد به طورى که اگر یک نفر غریبه وارد مى شد، از کثرت حضور طلاّب، تصور مى کرد که وقت نماز صبح است، طلاّب به شب زنده دارى و تهجّد بسیار مقیّد بودند.
طلبه باید در جهت معنویت و خودسازى گام بردارد و از توسّل به اهل بیت(علیهم السلام)دریغ نکند. مرحوم میرزا(قدس سره)معتقد بود که نیمه شب وقت مزد گرفتن است; از این رو خودشان نیمه شب ها با خداى خود راز و نیاز مى کردند و با معبود، پیوند قلبى خاصى داشتند که حرکت نیمه شب ایشان و تهجّد در حرم مطهّر و مسجد امام حسن عسکرى(علیه السلام) زبانزد طلاّب بود.
نکته ى دیگرى که ایشان بدان بسیار اصرار داشتند، این بود که مى فرمودند: طلبه علاوه بر آنکه باید زرنگ باشد، باید با تواضع و افتادگى حرکت کند; خود را کسى حساب نکرده و با خلوص کامل به درس و بحث خود مشغول شود. اگر خود را کسى فرض کرد، به جایى نخواهد رسید.
یکى دیگر از نکاتى که مرحوم میرزا (قدس سره) به طلاّب جوان توصیه مى کرد، مشغول شدن به کتب سنّتى حوزه و خارج نشدن از چهار چوب آن کتب بود. ایشان با روش هاى نوین حوزوى سخت مخالف بودند و مى گفتند: طلبه باید مانند قدیم، همان روش را در پیش بگیرد که آن کتب انسان را «ملاّ» مى کند. ایشان با تغییر کتب حوزه موافق نبودند و معتقد بودند طلاّب ضمن خواندن دروس قدیم باید آزاد باشند تا هر کس نسبت به استعداد و توانایى خود درس بخواند و با بردن دروس به مدارس سخت مخالف بودند، ایشان تا در قید حیات بودند بارها مخالفت خود را با این روش اعلام کردند و معتقد بودند طلاّب باید بر طبق استعداد خود سر درس حاضر شوند تا بتوانند استفاده ى کامل را ببرند.
آن ها باید به درس هاى مختلف سر بزنند تا اگر درسى را که مفید و مطابق با استعداد خود تشخیص دادند در آن شرکت کنند.

———————————————————————————————————–

گرفته شده از کتاب زندگی نامه استاد الفقهاء و المجتهدین میرزا جواد تبریزی (قدس سره)
– بخش درس هاى برگرفته از ایمان و ولاى میرزا.

تفسیر بهترین لباس
این سخن با وجود اینکه بسیار مختصرو کوتاه است؛ اما از آن جمله سخنان کاملی است که کسی نمی تواند به ژرفای آن پی ببرد و هر چه بیشتر در این کلام بیندیشیم به زیبایی و کمالش بیشتر واقف می گردیم و درمی یابیم که در این کلام کوتاه همه مراتب خیر در امر لباس بیان شده و به علت های آن هم اشاره شده است. زیرا لباس اگر خیلی باارزش و گرانبها باشد، سبب می شود که دل به خودنمایی و خودبزرگ بینی و فخرفروشی و نگهداری از آن سرگرم شود و اگر خیلی هم کهنه و بی ارزش تر از آنچه که شرع بازگو کرده باشد، باز سبب ریا یا شرمندگی در بین مردم می شود و انسان برای اینکه کاستی ها و نقصانش را بپوشاند، به زحمت می افتد و هماره در این اندیشه است که چگونه خود را از آثار بدی که پوشیدن آن لباس در جامعه دارد حفظ کند.
در اینجا هم صورت هایی از حکمت پنهان است که جز آنان که خداوند به ایشان حکمت بخشیده، کس دیگری نمی تواند به آن دست پیدا کند. اگر انسان لباس بی ارزشی به تن کند، مردم همانند دیوانگان و اوباش و اراذل با او رفتار می کنند و این، خود سبب و کمکی برای شیطان می گردد؛ زیرا شکوه و حشمت، البته تا یک حد و اندازه ای از اسباب آخرت می باشد.
اما همه مصیبت این است که شکوه و حشمت و جاه و مقام به خاطر اینکه غذای روح و موافق هوای نفس انسان است و لذتش بالاترین لذت روحی است، دل انسان را تیره و تار میکند و امکان دارد که بنده در اندازه نیاز به این لذت و خلوص نیت در آن فریب بخورد. بنابراین زیانکار می گردد در حالیکه خود را برنده می بیند و فکر می کند که آخرت را بدست آورده است و از آنجا که خود متوجه نیست، خویشتن را با دست خود به هلاکت ونابودی می اندازد.
این بخش از فرمایش امام علیه السلام مرزها را مشخص کرده و انسان را به راهی میانه راهنمایی می کند، آنجایی که می فرماید: بهترین لباس تو آن لباسی است که تو را از یاد خدا بازندارد؛ حال می خواهد این لباس فاخر باشد یا بی ارزش. و اما آنجا که امام فرمودند: بهترین لباس، لباسی است که تو را به آخرت نزدیک سازد. در واقع، به شرح اصولی اشاره می کنند که رعایت آنها در پوشیدن لباس مستحب است. و آنجایی که فرمودند: تو را به خودبزرگ بینی و خودنمایی مبتلا نکند. خلاصه وار به وجوه غفلت از یاد خدا اشاره می کنند. …
گزیده ای از کتاب اسرار الصلوه عارف کامل میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، بخش اسرار لباس، ص 125

 
رهنمودهایی از حضرت حجت الاسلام و المسلمین سید کاظم ارفع
توصیه ی من به نسل جوان امروز اینه که حتما با یک عالم ارتباط برقرار کنن، یک عالمی که اهل عمل باشه، تو محله ی خودشون اگر شده یه فاصله ی زیادی هم با محله شون داشته باشه ارزششو داره، برن هفته ای یکبار پای موعظه ش بنشینن. آقا امیرالمؤمنین در نهج البلاغه به فرزندشون امام حسن مجتبی امام معصوم علیهم السلام می فرمایند: احی قلبک بالموعظه، دلتو با موعظه تمیز و پاکیزه نگهدار، زنده نگهدار. انسان احتیاج به موعظه داره، انسان نیازمند به موعظه ست. جوانهای ما اگر ارتباط شونو با مسجد، با علماء، با روحانیون اهل عمل قطع بکنن مطمیناٌ به دام شیاطین می افتند. چنان که افتادند عده ای،حتی تا مرحله ای پیش میرن که به شیطان پرستی می افتن، حالا ترک نماز و اینها جای خود داره. به مراحل جنسی بهر حال نامخالف و خلاف شرع می افتن. اینجاست که نسل جوان ما نباید گول این شبکه های اجتماعی رو بخورن، ممکنه به سرعت پیامهایی از خارج از کشور از اروپا از آمریکا از کشورهای غربی بخصوص برای نسل جوان ما بیاد که اصل دین رو، محتوای دین رو زیر سؤال ببرن. شبهات در اعتقادات ایجاد کنن، شبهات در ولایت ایجاد کنن. اینجا اگر یک جوون ارتباط با یک عالم داشته باشه قطعاٌ رفع شبهات میشه براش. اما اگر بخواهد تکروی بکند، ترک این مرحله بی همرهی خضرمکن ظلمات است بترس از خطر گمراهی، تکروی ها معمولاٌ افراد رو به جنون میکشونه، افراد رو به شهوت های ناجوری که تا آخرعمر نادم و پشیمان خواهند شد، توی همین شبکه های اجتماعی افراد گاهی گرفتار یک مسایل جنسی و شهوی می شوند که دیگه کاریش نمیتونه بکنه، آبروش رفته دیگه،یک ساعت لذت شهوتی یک عمر پشیمانی به همراه خواهد داشت، ندامت دایمی به همراه خواهد داشت. اینجاست که جوونهای ما باید ارتباط شون با علماء رو قطع نکنند …

حضرت امام حسن عسکری:
فقر با ما ، بهتر از ثروتمندی در کنار دشمنان ماست.
و کشته شدن با ما بهتر از زندگی در کنار دشمنان ماست.
و ما پناهگاه کسی هستیم که به ما پناه آورد.
و نور هدایت برای کسی هستیم که خواهان بصیرت از ما باشد.
و نگهبان کسی هستیم که به ما تمسک جوید.
پس هر کس ما را دوست بدارد با ما در درجات والای بهشت خواهد بود.
و آن که از ما جدا شد به سوی آتش خواهد رفت.

گزیده ای از مصاحبه ی حضرت حجت الاسلام و المسلمین سید کاظم ارفع
یک پیرمردی از یاران امیر المؤمنین سلام الله علیها تو کوچه روبرو شد با آقا امیر المؤمنین سلام الله علیها اینو تو کتاب نور و ولایت نوشتم، بخش سالخوردگی انسان و نقش ولایت. این پیرمرد در حال راه رفتن بود، سینه شو سپر کرده بود مثل جوونها راه می رفت، جوونای ورزشکارو دیدین چطوری راه میرن؟ آقا امیرالمؤمنین فرمودند : پیری اما مثل جوونها راه میری؟ گفت: علی جان علی رغم و به کوری چشم دشمنات، که نگن یاران علی دست و پا چلفتی و آدمای دست و پا افتاده ای هستن، بخاطر اینکه دشمنان تو سوء استفاده نکنن اینجوری راه میرم. حضرت فرمودند: یه بخشی مختصر از عمرت باقی مانده. گفت: علی جان اون بخششم فدای تو. جوونای ما باید اینجوری باشن. پیره اما جوان دله. افسردگی معنا نداره برای یک جوان مسلمان و شیعه.

چند روز دیگه هفتمین سالگرد درگذشت آیت الله بهجته، خداوند ان شاء الله بر درجات شون بیافزاید، فررزند گرامی شون می گفتند: از شدت ناراحتی برای اتفاقات دنیای اسلام توان پدر برای درس دادن تحلیل می‌رفت و می‌گفتند سفیانی از حتمیات است اینها به اسم می‌کشند. شما چه می‌دانید؟! با این درندگان چه کنیم؟ نمی‌دانیم، مرددیم دعا کنیم آیا بمانیم تا ظهور؟!

دوستان، آی بچّه شیعه ها بیایید همه، سلاح هامون که به فرمایش معصومین علیهم السلام سلاح مؤمن دعاست، این سلاح هامونو به دست بگیریم و برای فرج حضرت مولا و قوّت رزمندگان اسلام و پیروزی شون و نابودی کفر و نفاق دعا کنیم.

اللهم صل علی محمد وآل محمد و عجل فرجهم و فرجنا بهم

رابطه خودتان را با خدا به‌وسیله دعا و ذکر تقویت کنید
به خدا توکل کنید. از خدای متعال توفیق بخواهید. رابطه‌تان را روز به روز با معنویت و خدای متعال تقویت کنید. مبادا اشتغالات کاری، شما را از ذکر و توجه و پرداختن به معنویات باز بدارد! یعنی یکی از خطرها این است که در عمل‌زدگی غرق بشویم و از آن ارتباط قلبی خودمان غافل بمانیم. آن چیزی که پشتوانه‌ی نشاط و شور و شوق و تحرک و توفیق ماست، کمک الهی است. کمک الهی را باید به معنای واقعی کلمه از خدا خواست و از خدا طلب کرد. هم باید نعمت الهی را - نعمت این مسئولیت و این توفیق خدمتی که به شما داده - شکر کرد و هم این‌که ازدیاد و دوام و استمرار آن را از خدای متعال طلب کرد و خواست. لذا این احتیاج دارد به توجه؛ این ایام ماه شعبان را مغتنم بشمارید. در این صلوات شریف ظهرها میخوانید: «الّذی کان رسول‌اللَّه - صلّی اللَّه علیه و اله - یدأب فی صیامه و قیامه فی لیالیه و ایّامه بخوعا لک فی اکرامه و اعظامه الی محلّ حمامه»؛ یعنی پیغمبر تا لحظه‌ی مرگ هم ماه شعبان و روزها و شبهای شعبان را گرامی میداشتند و همه‌ی شعبانها در زندگی آن بزرگوار این‌طور بود؛ که بعد در همین صلوات میخوانید: «اللّهم فأعنّا علی الاستنان بسنّته فیه و نیل الشّفاعة لدیه»؛ سنت این بزرگوار را در این ماه ان‌شاءاللَّه ادامه بدهید؛ توجه، دعا، ذکر و آماده شدن برای ورود در ماه مبارک رمضان.
بیانات در دیدار رئیس جمهور و اعضای هیأت دولت ۱۳۸۶/۰۶/۰۴

حقیقتاً از دل، با زبان مناجات با خدا حرف بزنید
شاید در ماه شعبان، بتوانیم با ذخیره‌ای که از این ماه گرفته‌ایم، آن مناجات پرسوز و گداز و پر مضمون را با نفس حقیقی بخوانیم - نه‌فقط الفاظ آن را مرور کنیم - و حقیقتاً از دل، با زبان آن مناجات با خدا حرف بزنیم، و اگر ان‌شاءاللَّه این همه فراهم شد، در ماه رمضان، آماده‌ی ورود بر سر سفره‌ی ضیافت الهی شویم و در اوج قله‌ی آن ماه، شایسته‌ی ورود به لیلةالقدر گردیم.
شما برادران عزیز، جزو بهترین کسانی هستید که میتوانید از این سفره‌ی انعام الهی که در ماههای رجب و شعبان و رمضان گسترده است، استفاده کنید. علت این است که در این میدان، آن‌که تلاش بیشتری میکند؛ آن‌که طهارت و صداقت بیشتری برای خود ذخیره میکند و آن‌که کار بیشتری در مقابل برداشت کمتر ارائه میدهد، مقربتر و موفقتر است. او بیشتر محل تلألؤ انوار الهی قرار میگیرد.
بیانات در دیدار مسئولان دستگاه قضایى ‌۱۳۷۱/۱۰/۲۳

 با دعای کمیل و مناجات شعبانیه مأنوس بشوید
این مناجات شعبانیه را ببینید. من یک وقتی از امام (رضوان‌الله‌علیه) پرسیدم در این دعاهای مأثوری که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان می‌آید و دوست دارید. فرمودند: دعای کمیل و مناجات شعبانیه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعای کمیل که می‌دانید اصلاً ورود اصلی‌اش مال شب نیمه‌ی شعبان است، مناجات شعبانیه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. لحن این دو دعا به هم نزدیک است؛ هر دو عاشقانه است. در مناجات شعبانیه: «و ان ادخلتنی النّار اعملت اهلها انّی احبّک»؛ جهنم هم که من را ببری، فریاد می‌کشم تو را دوست دارم. و در دعای کمیل: «لان ترکتنی ناطقا لاضجّن الیک بین اهلها ضجیج الاملین و لاصرخنّ الیک صراخ المستصرخین و لابکینّ بکاء الفاقدین»؛ اگر به من در جهنم اجازه بدهی و نطق را از من نگیری، فریاد می‌کشم؛ فریادِ امیدواران، فریادِ دلدادگان و فریادِ دلباختگان را.
باید با اینها مأنوس بشویم و قدری دلمان را نرم کنیم. این دل چیز عجیبی است؛ گاهی اوقات به وسیله‌یی که انسان را به اوج آسمانها و اوج معنویت می‌برد، تبدیل می‌شود؛ گاهی هم بعکس، به سنگ سنگینی تبدیل می‌شود که بسته شده به پای انسان و انسان را تا اعماق آب، تا اعماق دره فرو می‌برد؛ غرق می‌کند؛ پدر انسان را درمی‌آورد. اگر دل را به پول و به شهوت جنسی و به مقام و به این چیزها دادید، این همان سنگ سنگین است؛ دل دیگر نیست.
بیانات در دیدار وزیر و مدیران وزارت اطلاعات ۱۳۸۳/۰۷/۱۳

امشب که فضا پر است از بوى حسین                                عطر گل سرخ آید از سوى حسین
اى فطرس پر سوخته احرام ببند                                        از بهر طواف کعبه ى روى حسین