مدرسه علمیه فاطمیه نظر آباد

اهمیت سکوت و ترک سخنان بی فایده

استاد فاطمی نیا در قسمتی از یکی از سخنرانیشان فرمودند:

…از صبح که پا میشه ، فلان کس چی کار کرد، فلان کس چی گفت، فلان روزنامه چی نوشت(دستشان را آوردند بالا و با تاکید فرمودند:) ول کن!

و بعد فرمودند:

عالمی به تهران آمده بود و سوار ماشین شده بود، کسی هم همراهشان بود، کمی که حرکت کردند همراهشان به ایشان گفت: آقا اینجا مثلا فلان خیابانه، آقا بهش گفت خیلی ممنون!، یکم دیگه رفتن جلو، باز آن همراه گفت: آقا اینجا مثلا خیابان بهارستانه، باز آقا گفت: خیلی ممنون!، دفعه سومی که آن همراه می خواست چیزی بگوید، آن عالم گفت: دست نگه دار! بذار یه جای صافی هم بمونه (در صفحه ذهن)، همشو خط خطی نکن!

بنده صدو بیست بار به دیوان حافظ مراجعه کردم، نه اینکه صدو بیست بار حافظ رو خونده باشم ها نه، صدوبیست بار مراجعه کردم، یک بار این بیت رو انتخاب کردم:

خاطرت کی رقم فیض پذیرد ، هیهات

مگر از نقش پراکنده ورق ساده کنی

حالا نمی گم که بری با زن و بچه یه کلام حرف نزنی ها نه، اما یه قدری بیشتر توجه کنید.(نقل به مضمون)

همچنین ایشان در جای دیگر فرمودند:

حضرت آیت الله بهاالدینی قدس الله نفس الزکیه مطلبی را به بنده فرمودند، و چند مرتبه هم تاکید کردند که این از مشهودات من است نه از مسموعات.

فرمودند: من سیزده ساله بودم، سیدی در کوه خضر -که در اطراف قم است و الان تقریبا متصل به شهر شده- می نشست که به او می گفتند:سید سکوت. بیست سال بود که حرف نمی زد.

فرمودند من با بعضی بچه ها رفته بودیم کوه خضر و او را دیدیم. شخصی از روستائی آمد گفت:مریض داریم او را دعا کنید!سید با حرکات دست و اشاره به تفهیم کرد که مریض خوب شد، بعد معلوم شد که مریض خوب شده است! همچنین مثل اینکه فهمیده بود ما بچه ها گرسنه هستیم با اشاره دست به ما بچه ها فهماند که در فلان منطقه پائین کوه دارند اطعام می کنند، بروید بخورید، ما رفتیم پائین به همان مکانی که آدرس داده بود، دیدیم در یک باغی آش پخته اند و به مردم می دهند.

پس از بیان این مطلب آیت الله بهاالدینی فرمودند: بزرگان هم به او سر می زدند. این جمله خیلی مرا تکان داد! زیرا (تحت تاثیر قرار دادن) و دلبری کردن از آدم نادان، چیز مهمی نیست، اما دلبری کردن از بزرگان و علما مهم است.

این قضیه چند ماه گذشت، روزی برای احوال پرسی خدمت آیت الله بهاالدینی رسیدم، گفتم: آقا این سید سکوت را که فرمودید بزرگان هم پیش او می رفتند، چه سری داشت؟!

وقتی این سوال را کردم، دستشان را بردند به طرف لبشان و فرمودند: در آتش را بسته بود،و چیزی در کفش نهاده بودند.!